Matka Ludwika Małgorzata Claret de la Touche
(1868-1915)
Z jej inicjatywy powstało Przymierze Kapłańskie oraz Betania Najświętszego Serca, wspierające duchowo kapłanów. Urodziła się 15 marca 1868 r. w Saint Germain-en-Laye niedaleko Paryża, w rodzinie katolickiej, choć mało praktykującej. Wcześnie starano się ją wprowadzić w życie towarzyskie. Małgorzata, o żywym, wesołym temperamencie, a przy tym uzdolniona artystycznie, chętnie się temu poddała i wkrótce zyskała sobie nawet miano „małej aktorki”. To, wydawałoby się, beztroskie życie nie zagłuszyło jednak w głębi jej duszy pragnienia czegoś nieskończonego, co ją wciąż pociągało. Już przecież po I Komunii św. złożyła Jezusowi ślub czystości. Z czasem okazało się, że musiała przejść jeszcze wiele uczuciowych rozterek.
Po Wielkanocy 1890 r., idąc za radą swojego ojca duchownego, poprosiła o rekolekcje w klasztorze Sióstr Wizytek w Romans, aby, jak sama mówiła: „nie szukać woli Bożej, gdyż ją znała” ale „bardziej zbliżyć się do Boga, poznać Jego nieskończoną dobroć”. Nie pytała o regułę czy tryb życia. Czuła, że Bóg pragnął ją tu mieć i to jej wystarczyło. Ostatnie starania rodziny, aby zmieniła plany, spełzły na niczym. 20 listopada 1890 r. wstąpiła do klasztoru Sióstr Wizytek i po roku postulatu otrzymała habit i imię s. Ludwiki Małgorzaty.
Jezus prowadził ją nadzwyczajną drogą, co było zresztą często powodem upokorzeń i cierpień moralnych zakonnicy. Wkrótce potwierdził szczególne wybranie i posłannictwo s. Ludwiki Małgorzaty. Dwanaście lat życia zakonnego, przeżytego w heroicznej wierności, przygotowały ją do godziny Bożych oświeceń. Rok 1902 był początkiem misji wobec kapłanów. Boski Mistrz polecił jej: „Pisz wszystko, co ci powiem, i poświęć się za moich kapłanów […]. Oddaj się moim kapłanom, a Ja oddam się cały tobie”. W ten sposób powoli powstawała książka Serce Jezusa a kapłaństwo.
Tymczasem nad Kościołem we Francji zawisły groźne chmury. Program antyreligijny republikanów zakładał masową likwidację zgromadzeń zakonnych, zwłaszcza zajmujących się nauczaniem. Los ten spotkał również wspólnotę w Romans, która w 1906 r. uległa kasacji, a dobra materialne przejęło państwo. Pięćdziesięcioosobowe zgromadzenie musiało szukać schronienia we włoskich miejscowościach Revigliasco, następnie Mazza i Parelli. W tym trudnym czasie s. Ludwika Małgorzata piastowała urząd przełożonej. Niezastąpioną pomocą duchową był dla niej wówczas człowiek wielkiego formatu – ordynariusz diecezji Ivrea, bp Mateusz Filipello. To on zatroszczył się, aby matka ukończyła książkę Serce Jezusa a kapłaństwo, którą osobiście wręczył papieżowi Piusowi X, a następnie opracowała Statuty Przymierza Kapłańskiego.
Wszystko wydawało się więc układać pomyślnie, jednak w zgromadzeniu nastąpiła zmiana przełożonej. Uznała ona, że posłannictwo s. Ludwiki Małgorzaty wykracza poza duchowość Zakonu Nawiedzenia. Najlepszym rozwiązaniem okazało się opuszczenie wspólnoty, aby utworzyć nowe, kontemplacyjne zgromadzenie, które swoją modlitwą obejmie przede wszystkim Kościół i duchowieństwo. Po niedługim też czasie, dekretem z 19 marca 1914 r., Stolica Święta zatwierdziła nową fundację w Vische pod Turynem o nazwie Wizytki Najświętszego Serca. Nikt by się nie spodziewał, że będzie to jedna z ostatnich radości czterdziestosześcioletniej matki Ludwiki Małgorzaty. Choroba spadła na jej słaby organizm niczym jastrząb na zdobycz. Niewydolność nerek szybko doprowadziła do wyczerpania organizmu i 14 maja 1915 r. o godzinie trzeciej po południu zakonnica oddała Stwórcy swoją piękną duszę.
Wspólnota pozbawiona swojej Matki i Założycielki przetrwała czas niepewności dzięki pomocy biskupa Filipello oraz życzliwości miejscowej ludności, która nie chciała likwidacji fundacji. W kwietniu 1918 r. bp diecezji Ivrea wydał dekret, określający początek i cel klasztoru w Vische, oraz jego nową nazwę „Betania Najświętszego Serca”. W tym też roku 16 czerwca ten sam biskup erygował Przymierze Kapłańskie, a 1 października 1920 r. pierwsza grupa kapłanów, w kaplicy Betanii, złożyła akt poświęcenia i oddania Miłości Nieskończonej. Z czasem Dzieło objęło cztery gałęzie: Betanię Najświętszego Serca, Przymierze Kapłańskie, Przyjaciół Betanii oraz Instytut Świecki Misjonarek Miłości Nieskończonej.
W 1933 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny matki Ludwiki Małgorzaty Claret de la Touche. Po pięćdziesięciu latach Kongregacja do Spraw Świętych zatwierdziła również zgodność z nauczaniem Kościoła wszystkich pism Sługi Bożej, a 26 czerwca 2006 r. papież Benedykt XVI promulgował dekret o heroiczności jej cnót.