W wieku 17 lat wstąpiła do klasztoru Nawiedzenia NMP w Morelia. Imię Maria Angelika, nadane podczas Obłóczyn, odpowiadało jej czystej duszy, zawsze zjednoczonej z Bogiem. Złożyła profesję wieczystą 25 lipca 1906 r. i powzięła trzy postanowienia: życia w pokorze, prostocie i wierności. Podczas „nocy duchowej” odnosiła wrażenie odrzucenia przez Boga, trudności w modlitwie i pokusy. Te niełatwe doświadczenia, które trwały siedem lat, zakończyły się 21 listopada 1913 r., kiedy złożyła ślub czynienia wszystkiego z miłości. Już 25 marca 1914 r. otrzymała łaskę „zaślubin duchowych” i aby przypieczętować ten dar, wygrawerowała gorącym żelazem na swojej piersi monogram Jezusa – JHS.

Kilka miesięcy później, podczas Komunii św. odczuła obecność Trójcy Świętej: Bóg Ojciec patrzył na nią z nadzwyczajnym upodobaniem, Syn Boży jednoczył się z jej duszą przez „zaślubiny duchowe”, Duch Święty osłaniał swoim cieniem. Było to 20 kwietnia 1914 r. Jako wierna oblubienica świętowała tę łaskę przez 63 lata każdego dwudziestego dnia miesiąca.

Otrzymała potrójną misję:

• ukazywania piękna Bożej miłości (przez liczne pisma i nauki, a zwłaszcza przez świadectwo życia);
• bycia ofiarą miłości i wynagrodzenia na chwałę Boga i zbawienia dusz (krwawe umartwienia, choroby, wygnanie, trudności fundacji);
• bycia żywym obrazem Jezusa (słodycz i pokora w sposób nadzwyczajny były widoczne w jej życiu).

W czasie wzrastających prześladowań wobec duchowieństwa zakonnice musiały uciekać z Morelia. Czterdziestoosobowe zgromadzenie schroniło się w gościnnym, drugim klasztorze madryckim – zbyt małym dla 90 sióstr. W 1922 r. Meksykanki przeniosły się do regionu Kadyksu i przyłączyły się do wspólnoty w Puerto Santa Maria. Wkrótce siostra Maria Angelika została mianowana mistrzynią nowicjatu, a następnie przełożoną sześciu hiszpańskich wizytek, które wyjechały 2 czerwca 1948 r. do Meksyku.

Po 32 latach wygnania matka Maria Angelika została 26 czerwca przyjęta przez biskupa Ludwika Marię Martineza, który od 1916 r. był jej ojcem duchownym, a wcześniej został arcybiskupem Meksyku. Po trudnych miesiącach, na Boże Narodzenie siostry wreszcie zamieszkały w wygodnym klasztorze. Przyklasztorny kościół powstał dzięki Bożej Opatrzności; zamożni rodzice pewnej postulantki ponieśli koszty jego budowy. Tak więc matka Maria Angelika ujrzała swoje wykończone dzieło, zarówno materialne, jak i duchowe. Wspólnota była liczna, siostry wiernie realizowały swoje powołanie, przestrzegały klauzurę i cechowały się doskonałą obserwancją. Już jako matka federalna Maria Angelika przykazywała innym klasztorom Nawiedzenia wierność duchowi świętych Założycieli.

W środku nocy 9 lutego 1956 r. matkę Marię Angelikę obudził głos: „Wejdź do radości twojego Pana”. Godzinę później dowiedziała się o śmierci arcybiskupa Martineza. Ich bliźniacze dusze zjednoczyły się w radosnej komunii, jedna w chwale nieba, druga na ziemi.