Wizytki mają być przede wszystkim córkami modlitwy. To „modlitwa – jak uważał św. Założyciel – wprowadza nasz rozum w jasność i światło Boże i wystawia wolę na ciepło miłości Bożej. Nic tak nie oczyszcza rozumu z nieświadomości, a woli ze złych skłonności, jak modlitwa. Jest to woda błogosławieństwa, która, zraszając naszą duszę, okrywa zielenią i kwieciem rośliny dobrych pragnień, obmywa duszę z niedoskonałości i gasi w sercu żar namiętności”. Aby ją dobrze przeżywać, zalecał nieustanne trwanie w obecności i zjednoczeniu z Bogiem. Nie wykluczał żadnej formy modlitwy. „Każdy może w dowolny sposób używać takiej, która w danym momencie, w naturalnym lub nadnaturalnym stanie ducha jest odpowiednia”. Niemniej doradzał stosowanie częstej modlitwy strzelistej. Co do stanów najwyższego uniesienia uważał, że nie są one konieczne, by dojść do doskonałej miłości. Nawet są zagrożone iluzją, próżnością i zniechęceniem. Zalecał natomiast „ekstazę życia i czynu w przezwyciężaniu samych siebie i swych naturalnych skłonności” – to prowadzi do świętości. Również to jest istotnym rysem duchowości Sióstr Wizytek – asceza duchowa ponad cielesną.

Uczestnicząc w codziennej Eucharystii, na wzór Chrystusa, siostry składają Ojcu w niebie ofiarę z siebie samych, urzeczywistniając w ten sposób pragnienie zbawienia z Nim całego świata. Każda Msza św. wzmacnia ich zjednoczenie z Bogiem i ludźmi, a także przemienia życie.

Szczególnym powołaniem mniszek jest odprawianie Liturgii Godzin. „Ta modlitwa wyraża adorację, uwielbienie, dziękczynienie i błaganie wszystkich ludzi”. Siostry w imieniu wspólnoty wierzących dopełniają braków modlitwy w świecie. Ich modlitwa prywatna, przedłużana przez modlitwę liturgiczną jest ubogacona codziennym czytaniem Słowa Bożego, pism św. Założycieli oraz mistrzów życia duchowego.