Mając 9 lat, uczestniczyłam w pielgrzymce do sanktuarium maryjnego w Kalwarii Zebrzydowskiej. Z samego pobytu w tym miejscu pełnym łask niewiele pamiętam, lecz zapadło mi w pamięć wydarzenie przeżyte na krótko przed odjazdem. Otóż z niezrozumiałego dla mnie powodu moją uwagę przyciągnął bernardyński zakonnik. W myślach próbowałam odpowiedzieć sobie, co w tym bracie jest takiego niezwykłego.
Z powołaniem człowieka jest tak jak z historią ewangelicznego „kupca, poszukującego pięknych pereł”, który „gdy znalazł jedną, drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją”. Wszystko stracił, by zyskać jeszcze więcej. Wcześniejsze plany, marzenia zostały przekreślone, gdyż „perła” dała mu pełnię szczęścia.
Widzę jasno, iż moje życie jest jak mozaika stopniowo uzupełniana w drobne kamyczki wydarzeń. Planuję, stawiam pierwsze kroki, ale najczęściej mozaika wypełnia się w zaskakujący sposób, tworząc obraz mojego życia. Jak rodziło się u mnie powołanie zakonne? W szkole podstawowej doświadczyłam ogromnej pogody ducha sióstr służebniczek starowiejskich z naszej parafii; sprawiały wrażenie tak odmiennych, szczęśliwych i pełnych dobroci.
